Weekend op de bult

ZATERDAG

23:00
Lang geleden dat ik hier was. ‘Het is wel een beetje veranderd’ zei de manager vanmiddag door de telefoon. Ik kijk door de glazen deur voor ik die open. Hangt het alarmkastje nog op dezelfde plek? Ik heb niet veel zin om daar naar te moeten zoeken terwijl het ding zelf mij al opgemerkt heeft. In de receptieruimte is een balie gekomen over bijna de gehele lengte van de ruimte. WELKO staat er in grote witte letters op kniehoogte. De M ligt weerloos op de grond. Met mijn eerste kop koffie van de nacht loop ik naar buiten, waar het een drukte van belang is met jongeren die van en naar de cafés in de Dorpstraat lopen. Een lichtstraal rijst vanuit het dorp naar de hemel en wijst hen de weg.

Advertentie

Slot

“Beste Carla,
… We hebben onlangs gesproken over de winterperiode, maar het werk trekt niet aan!
Daarom hebben we besloten je contract niet te verlengen  … ”

Bijna nieuwe maan en bewolkt dus stikdonker onderweg.  Ik ben blij dat ik van de week mijn fietslicht gemaakt heb.
Op de fiets filosofeer ik over mijn werk hier. Wat ik heb meegemaakt en geleerd. Over de vleermuis, rummicub,  het effect van alcohol op gedrag, welke mensen ik leuk en gemakkelijk vind en waar ik moeite mee heb. Toen ik mijn opleiding als docent omgangskunde volgde en afsloot, dacht ik niet dat ik de daar geleerde kennis en vaardigheden zou gaan inzetten en verdiepen in een functie als nachtportier. Als het leven je citroenen biedt, kun je daar best limonade van maken.

Slaapwandelaar

Mijn collega werkt over het algemeen door de weeks, en ik het weekend. Dat is zo geregeld, ik weet niet precies meer door wie en waarom. Ik heb dus steeds de stappers en de dronkelappen, hij de kleine kinderen, schoolreisjes en leuke schooljuffrouwen. Dat laatste is natuurlijk jammer voor mij, maar verder is deze regeling prima.

Vannacht is de hostel weer bijna geheel gevuld met bedrijfsuitjes, vrijgezellenfeestjes en groepjes vrienden die een nachtje komen stappen. En een paar gezinnen. Leuk dus, maar ook lastig, omdat de verwachtingen en behoeften van deze groepen heel verschillend zijn.

Einde aan een stille marathon

De laatste nacht uit een marathon van 9. En weer is het rustig.
Om half twee id iedereen naar bed, mijn collegae naar huis en vast ook naar bed en het gebouw stil.  Als het rustig en stil en donker is, ligt verveling en daarmee de slaap op de loer. Er zijn natuurlijk een aantal klussen die ik geacht word te doen, zaak is die zorgvuldig over de nacht te verdelen; de keuken klaarzetten voor het ontbijt, dan koffie drinken en de krant lezen, de knutsel/speelruimte opruimen en afsluiten en daarna de puzzel in de krant maken ( moet toch een keer die tablet winnen) en als ik dan bemerk dat ik staand aan de balie, door mijn knie zak omdat ik in slaap aan het vallen ben, is het tijd voor een rondje buiten, maglite mee en eens kijken of iemand zichzelf of iets anders spannends tussen de bomen heeft verstopt.

lange dagen

De maand juli 2014 zal ik me herinneren als die van de lange dagen. Nou heeft elke julimaand lange dagen, zult u zeggen en dat is ook waar. Gisteren, 31 juli fietste ik rond half elf naar mijn werk en zag ik de laatste stralen van de zon achter de westelijke horizon verdwijnen terwijl ik vandaag;  1 augustus om half vijf al echt kan zien dat het licht wordt. Dat maakt de nacht overigens al ruim een uur langer dan een week of drie geleden en dat stemt mij dan weer gerust, er komt een einde aan die schier eindeloze reeks lange zomerdagen. Nog even en dat is het om vijf uur al nacht tot een uur of half negen. Er zullen dagen zijn dat het vrijwel niet licht wordt en dagen dat de zon een paar uur schijnt en dan met veel kleuren ondergaat, nog voor het tijd is voor het avondeten. Over vijf maanden is het alweer oud en nieuw! Ik kijk ernaar uit.

Kwijtgeraakte engeltjes

Iets door elf uur zie ik ze vertrekken; drie jongedames, geheel in het wit, als Rubensiaanse engeltjes. Of geheel, erg veel kleren hebben ze niet aan. De rokjes zijn ultra kort en daarboven heeft het ook niet erg veel om het lijf. Het is zomer, zullen we maar denken. Ik zie ze joelend en lachend over het terras lopen, ze zijn zich in het geheel niet bewust van mijn aanwezigheid in het donker van de speeltuin. Dan verdwijnen ze om de hoek van de eetzaal, om even later op de fiets weer tevoorschijn te komen. Ik zie de rode stipjes die hun achterlicht zijn, verdwijnen over de straat. Het geluid van hun gelach is daarna nog hoorbaar. Ik ga verder met het oprapen van zwerfvuil en vergeten voorwerpen. Het was mooi weer, dan ligt er altijd meer bende.

de voordeur

Om binnen te komen heb je na 23.00 uur een pasje nodig. Op die manier kunnen alleen mensen die een kamer hebben in de hostel ‘s nachts binnen komen. Iedereen die hier logeert, heeft zo’n pasje, dus dat zou in theorie geen problemen moeten geven. De praktijk blijkt ook hier echter heel anders.  

een nacht op het duin

Soms komt er iets op je pad … ik had de advertentie ook zien staan, maar toen voor de derde keer iemand mij erop wees, besloot ik te reageren; een hotel in de Koog zocht iemand voor ’s nachts. Zou het wat zijn? In plaats van of erbij, erover praten kan natuurlijk altijd. En nu sta ik hier, bovenop een duin op de oprit van het hotel. Links hoor ik de zee, rechts het boenkeboenk van discotheek de toekomst. En eigenlijk wordt mijn werk hier pas interessant als dat geluid verstomd is.

plaknacht

Het is een warme nacht.  Naar verluid was het vandaag overdag ook warm. Ikzelf heb er bijzonder weinig van gemerkt, aangezien ik de hele dag heb liggen slapen. Op zich is dat een nuttige dagbesteding halverwege een marathon van 9 nachten, aan de andere kant vind ik het altijd jammer dat ik zo’n dag mis. ‘Je verslaapt je hele jeugd!’ zou mijn goede vader zeggen en hij had gelijk. Hoewel mijn ‘jeugd’ inmiddels discutabel is.

Buiten slapen

In juli begint het om vier uur al licht te worden. Waar ik ’s avonds al aardig merk dat de dagen aan het korten zijn, lijkt dat ‘s morgens nog niet zo zichtbaar te zijn. De zon maakt haar komst al voor vieren kenbaar door de hemel in het oosten te kleuren of soms alleen maar te verlichten. De groep jongeren die als afsluiting van een geslaagd en vrolijk voetbalseizoen een weekend op Texel doorbrengen, hebben vanavond ergens in een café gezien hoe Oranje van Costa Rica won en daarna een grote hoeveelheid drank genuttigd om een en ander te vieren. Ruim na sluitingstijd is nog niet iedereen binnen en sommige anderen maken zich daar dan weer zorgen over, wat op zich mooi is, maar wel onrust geeft; elk kwartier lopen er mensen door de gang, naar buiten om te kijken of de vermisten er al aankomen, daarbij luid overleggend hoe het toch kan dat diegene zijn telefoon niet opneemt.